Ragnarok

Ra­gna­rok w nor­dyc­kiej mo­to­lo­gii ozna­cza „zmierzch bo­gów”, albo po pro­stu ko­niec sta­re­go świa­ta i po­czą­tek no­we­go. Jed­nak ty­tuł na­sze­go spek­ta­klu jest je­dy­nym od­nie­sie­niem, któ­re bez­po­śred­nio łą­czy go z mi­to­lo­gią. Po­czu­li­śmy, że to może pod­su­nie wi­dzom ko­lej­ną war­stwę in­ter­pre­ta­cyj­ną, a jed­no­cze­śnie spodo­bał nam się fakt, że ten ter­min jest tak do­sad­ny w swo­im zna­cze­niu.

Spek­takl opo­wia­da o no­wym świe­cie. I tu­taj chcie­li­śmy za­głę­bić się w pro­ble­ma­ty­kę czło­wie­czeń­stwa. Pro­ble­ma­ty­kę re­la­cji mię­dzy­ludz­kich, po­łą­cze­nia i kon­tak­tu ze sa­mym sobą oraz ob­ra­zu spo­łe­czeń­stwa, ale bez okre­ślo­nych ról czy hie­rar­chii.

Pra­cu­je­my z kon­cep­cją li­mi­nal­no­ści, kon­cen­tru­ją­cej się na by­ciu w miej­scu „po­mię­dzy”, któ­re sta­no­wi klu­czo­wy mo­ment w cen­tral­nej fa­zie ob­rzę­du przej­ścia. To miej­sce, w któ­rym już nie je­ste­śmy daw­ny­mi sobą, ale jesz­cze nie sta­li­śmy się ni­czym no­wym. To am­bi­wa­lent­ne, nie­jed­no­znacz­ne miej­sce przej­ścia. Chcie­li­śmy, żeby cały spek­takl był ta­kim miej­scem. Ro­dza­jem za­bu­rzo­nej, za­kłó­co­nej, wy­krzy­wio­nej, nie­po­ko­ją­cej sy­tu­acji, nie­pod­le­ga­ją­cej ja­kie­mu­kol­wiek po­rząd­ko­wi, z ro­dza­jem nie­ja­sne­go na­pię­cia i po­czu­cia nie­wy­go­dy.

Każ­da z ak­to­rek i każ­dy z ak­to­rów ma swo­ją wła­sną hi­sto­rię i wy­bie­ra swo­ją wła­sną ścież­kę, któ­rą po­dą­ża przez cały spek­takl. Cza­sa­mi ścież­ki się prze­ci­na­ją, wy­da­rza­ją się pew­ne re­la­cje. Chcie­li­śmy pod­kre­ślić ten dziw­ny ro­dzaj sa­mot­no­ści, osob­no­ści, obec­nej na­wet je­śli do­cho­dzi do spo­tkań i po­wią­zań, po­łą­czeń. Cho­dzi bar­dziej o od­na­le­zie­nie tego spe­cy­ficz­ne­go per­for­ma­tyw­ne­go sta­nu, w któ­rym po­tra­fi­my uważ­nie wsłu­chać się w sa­mych sie­bie – i dzię­ki temu czu­łe­mu i czuj­ne­mu słu­cha­niu – mo­że­my praw­dzi­wie usły­szeć in­nych.

spektakl Teatru CHOREA we współpracy z Teatrem Carte Blanche – Norweskim Narodowym Teatrem Tańca Współczesnego.

data premiery: 19.08.2022 podczas Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Retroperspektywy 2022

miejsce premiery: Fabryka Sztuki w Łodzi

reżyseria i choreografia: Adrian Bartczak

obsada: Joanna Chmielecka, Majka Caban, Małgorzata Lipczyńska, Anna Maszewska, Elina Toneva, Janusz Adam Biedrzycki, Michał Jóźwik, Tomasz Rodowicz

muzyka: Tomasz Krzyżanowski

Adrian Bartczak– tancerz, choreograf, fascynat ruchu. Jego edukacja pochodzi z wielu różnorodnych warsztatów i coachingów. Uczył się u takich osób jak: Krzysztof Skolimowski, Ray Chung, Jozef Frucek oraz wielu innych. Od 2008 do 2016 roku pracował jako freelancer w Polsce i za granicą. Podczas tego okresu miał możliwość współpracy między innymi z: Michałem Ratajskim, Tomaszem Rodowiczem, Robem Haydenem, Sarah Shelton Mann, Rosaną Gamson, Roberto Olivanem, Jackiem Owczarkiem. Od 2011 do 2016 współtworzył teatr tańca współczesnego KIJO w Łodzi. Współpracował również z Teatrem Chorea. Od sierpnia 2016 roku jest tancerzem Narodowego Teatru Tańca Norwegii Carte Blanche.