Ragnarok

Ra­gna­rok w nor­dyc­kiej mo­to­lo­gii ozna­cza „zmierzch bo­gów”, albo po pro­stu ko­niec sta­re­go świa­ta i po­czą­tek no­we­go. Jed­nak ty­tuł na­sze­go spek­ta­klu jest je­dy­nym od­nie­sie­niem, któ­re bez­po­śred­nio łą­czy go z mi­to­lo­gią. Po­czu­li­śmy, że to może pod­su­nie wi­dzom ko­lej­ną war­stwę in­ter­pre­ta­cyj­ną, a jed­no­cze­śnie spodo­bał nam się fakt, że ten ter­min jest tak do­sad­ny w swo­im zna­cze­niu.

Spek­takl opo­wia­da o no­wym świe­cie. I tu­taj chcie­li­śmy za­głę­bić się w pro­ble­ma­ty­kę czło­wie­czeń­stwa. Pro­ble­ma­ty­kę re­la­cji mię­dzy­ludz­kich, po­łą­cze­nia i kon­tak­tu ze sa­mym sobą oraz ob­ra­zu spo­łe­czeń­stwa, ale bez okre­ślo­nych ról czy hie­rar­chii.

Pra­cu­je­my z kon­cep­cją li­mi­nal­no­ści, kon­cen­tru­ją­cej się na by­ciu w miej­scu „po­mię­dzy”, któ­re sta­no­wi klu­czo­wy mo­ment w cen­tral­nej fa­zie ob­rzę­du przej­ścia. To miej­sce, w któ­rym już nie je­ste­śmy daw­ny­mi sobą, ale jesz­cze nie sta­li­śmy się ni­czym no­wym. To am­bi­wa­lent­ne, nie­jed­no­znacz­ne miej­sce przej­ścia. Chcie­li­śmy, żeby cały spek­takl był ta­kim miej­scem. Ro­dza­jem za­bu­rzo­nej, za­kłó­co­nej, wy­krzy­wio­nej, nie­po­ko­ją­cej sy­tu­acji, nie­pod­le­ga­ją­cej ja­kie­mu­kol­wiek po­rząd­ko­wi, z ro­dza­jem nie­ja­sne­go na­pię­cia i po­czu­cia nie­wy­go­dy.

Każ­da z ak­to­rek i każ­dy z ak­to­rów ma swo­ją wła­sną hi­sto­rię i wy­bie­ra swo­ją wła­sną ścież­kę, któ­rą po­dą­ża przez cały spek­takl. Cza­sa­mi ścież­ki się prze­ci­na­ją, wy­da­rza­ją się pew­ne re­la­cje. Chcie­li­śmy pod­kre­ślić ten dziw­ny ro­dzaj sa­mot­no­ści, osob­no­ści, obec­nej na­wet je­śli do­cho­dzi do spo­tkań i po­wią­zań, po­łą­czeń. Cho­dzi bar­dziej o od­na­le­zie­nie tego spe­cy­ficz­ne­go per­for­ma­tyw­ne­go sta­nu, w któ­rym po­tra­fi­my uważ­nie wsłu­chać się w sa­mych sie­bie – i dzię­ki temu czu­łe­mu i czuj­ne­mu słu­cha­niu – mo­że­my praw­dzi­wie usły­szeć in­nych.

spektakl Teatru CHOREA we współpracy z Teatrem Carte Blanche – Norweskim Narodowym Teatrem Tańca Współczesnego.

data premiery: 19.08.2022 podczas Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Retroperspektywy 2022

miejsce premiery: Fabryka Sztuki w Łodzi

reżyseria i choreografia: Adrian Bartczak

obsada: Joanna Chmielecka, Majka Caban, Małgorzata Lipczyńska, Anna Maszewska, Elina Toneva, Janusz Adam Biedrzycki, Michał Jóźwik, Tomasz Rodowicz

muzyka: Tomasz Krzyżanowski

Adrian Bartczak– tancerz, choreograf, fascynat ruchu. Jego edukacja pochodzi z wielu różnorodnych warsztatów i coachingów. Uczył się u takich osób jak: Krzysztof Skolimowski, Ray Chung, Jozef Frucek oraz wielu innych. Od 2008 do 2016 roku pracował jako freelancer w Polsce i za granicą. Podczas tego okresu miał możliwość współpracy między innymi z: Michałem Ratajskim, Tomaszem Rodowiczem, Robem Haydenem, Sarah Shelton Mann, Rosaną Gamson, Roberto Olivanem, Jackiem Owczarkiem. Od 2011 do 2016 współtworzył teatr tańca współczesnego KIJO w Łodzi. Współpracował również z Teatrem Chorea. Od sierpnia 2016 roku jest tancerzem Narodowego Teatru Tańca Norwegii Carte Blanche. 

Prapremiera „Ragnarok” odbyła się 19 sierpnia 2022 roku. Drugi łódzki pokaz odbył się 23 sierpnia 2022 roku, a 22 kwietnia 2023 roku performance został pokazany w Bergen.